Gözden Geçirilmiş ve Genişletilmiş 2. Baskı: İstanbul Akvaryum

Küçük bir çocukken Atatürk Orman Çiftliği’nin hayvanat bahçesine gitmiştim. Üzerinden yıllar geçti ama hâlâ o hayvanat bahçesinin pespaye halini unutamadım. Su aygırının suyu yoktu, arkadaş. Zavallı hayvan, suyun kaldırma kuvvetinden de yararlanamayınca malak gibi güneşin altında yatıyordu. Ara sıra hortumla su tutuyorlardı üzerine. Koca hayvanat bahçesi tezekhane gibi kokuyordu. Pislikten yürünmüyordu. Sinekler, sivri sinekler de cabası. Bir de su ürünleri kısmını hatırlıyorum. İdrar rengindeki akvaryumların içinde bir sürü balık vardı. Kokudan ve sıcaktan içeri girilemiyordu. Suları en az 40 derece vardır hayvanların. Ne bir pervane ne bir klima mevcuttu odada. Hiç olmadı insan eline bir Bülent Ersoy yelpazesi alır yeller hayvanları. Olacak iş mi bu yahu?

Derya kuzusu bunlar deryaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Bu hafta sonu gecikmeli bir doğum günü kutlaması yaptık. Çocukların doğum günlerinde patates piyazı, kek , börek menüsüyle büyüklerin bir araya gelip sadece kendilerini eğlendirmesine uyuz olduğumdan doğum günlerinde bebelerimiz için özel bir şey yapmak istemiştim. Nicedir İstanbul Akvaryum’un adını duyuyordum. Komşunun kavanozdaki iki balığının başında rahat 45 dakika harcadıkları için koskoca bir akvaryumun bebelerimin çok ilgisini çekeceğini düşündüm. Uzun süredir babaları hafta içi, hafta sonu kesintisiz çalıştığından gitmek anca nasip oldu.

Hoşgeldin Bebek!

Demiştim ya benden 1,5 yaş büyük bir ağabeyim var. Üst üste olmuşuz biz. Annem çok sıkıntı çekmiş. Ağabeyimle küçükken birbirimizi yerdik. Acayip rakiptik evde. Büyüyünce değişir dediler, büyüyünce de pek değişmedi.

Yaşasın, babalar günü geliyor!

Nicedir bebelerin yaz kreasyonundaki eksikleri tamamlamam gerekiyordu. Uzun süreden sonra ilk kez geçen hafta sonu alışverişe çıkma şansım oldu. Bebeleri anama atıp soluğu bir alışveriş merkezinde aldım. Bir de baktım dükkânlarda hararetli bir çalışma. Efendim, meğersem yurt genelinde coşkuyla babalar gününü kutlamaya hazırlanıyormuşuz. Mağazalar –sözde- baba indirimler yapmış. Her ne kadar sevgili kocam anneler gününde hediye beklememi belirtmemin üzerine “Sen benim annem misin? Sana niye hediye alayım yeeaa?” diyerek beni mort etmiş olsa da ben bu kazığı ona atmamaya karar verdim. Çocuklar henüz çok küçük olduğu için onların adına kocacığıma güzel bir –hatta iki- babalar günü hediyesi almaya karar verdim.

İKİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİİ

İki yıl önce bugün bu saatlerde, hastane odasında aç susuz yatarken bebeklerimin karnımda biraz daha durması için ağlayarak Allah’a yalvarıyordum. Ama istediğim olmadı akşam 5.45’te oğlan, 5.46’da da kız aramıza katıldı. Doğduklarında tam 32 hafta + 2 günlüklerdi. Ben hâlâ olayın şokundan çıkamamış pıt pıt atan karnımı hissettikçe “Bebekler hâlâ karnımda tekme atıp duruyor, acaba kuvözdekiler kim?” diye saçma sapan düşüncelere dalmıştım. Sonra kuvözdekilerle tanıştım. Bebek demek ne mümkün, bebeğe benzeyen minnacık, garip şeylerdi.  “Bunları ben nasıl büyüteceğim, dokunamam bile,” diye ağladığım hâlâ kulaklarımda. Bugün aradan iki koca yıl geçti. Büyür mü büyümez mi dediğim bıdıklar, Allah’a şükür sağlıkla sıhhatle kocaman oldular, laf dalaşı yapmaya bile başladılar.

Öğretmenim, canım benim!

Tamamen başka bir yazı yazmak için bilgisayarı açtım ama günün anlam ve önemine binaen bir anımı yazmak istedim. Her öğretmenler gününde o günü hatırlayıp gülerim.

Doğum fotoğrafçısı isterdim… mi acaba?

Doğum fotoğrafçılığı diye bir şeyin olduğunu doğurmadan önce de biliyordum. Açıkçası çok heves ettim ama icraata hiç geçemedim. Biliyorum kalkışsam aile büyüklerim başlayacak “Her boyayı boyadın da fıstığı yeşil kaldı,” / “Şimdiki gençler bir acayip olmuş. Doğuma bile fotoğrafçıyla girer olmuş,” / “Bizim zamanımızda fotoğrafçı mı vardı? Bunlar hep Avrupa özentisi” / “Töbe töbe doğum fotoğrafçısı da neymiş, gençlerde hiç edep kalmamış” … demeye. Aslında kimsenin bilmesine de gerek yoktu ama zaten çok zamansız bir doğum olduğundan hiç kalkışılamadan noktalandı o dosya.

Ama şimdiki aklım olsa kesin bir fotoğrafçıyla anlaşırdım. Çünkü ben anlatınca kimse yaşadıklarıma inanmıyor. İsterdim ki fotoğrafçı da o anları fotoğraflasın elimde belgelerle konuşayım. Ne mi anlatayım?

Yine mi bayram!

Bayramlardan oldum olası pek haz etmem. Küçüklüğümün bayramları deyince aklıma annemin gergin ev temizlikleri geliyor. Ellerinde kırmızı naylon eldivenler, saçları diken, bize bağırıyor. Şimdi ben büyüdüm, görevi devraldım. Ellerimde naylon eldivenler, saçlarım diken, bebelerime bağırıyorum. Zaten hiçbir zaman titiz bir insan olamadım. Bari bayramlarda evin şekli şemali değişsin istiyorum ama bir türlü nasip olmuyor.