Beyinden naklen yayın

Ben üniversitede okurken kısa süreli bir ev arkadaşım olmuştu. Çok ilginç bir kızdı. Kafasından ne geçerse söylerdi. Tabi bunu derken “boşboğaz” demek istemiyorum. Boşboğazlığın da ötesinde birşeydi. Resmen kız beyninden naklen yayın yapardı: “Şimdi ayağa kalkacaaaammm, içeri gideceeeemm, bir bardak süt alacaaam…” İnanmadınız mı? YEMİN EDİYORUM! Herşeyi anlatırdı yaa. Beynine giren çıkan tüm komutları bilirdik. Salak salak yüzüne bakınca da “Ne oluyor yaa?” derdi. Söyleyince de inanmazdı yaptığına. Tamamen istemsiz yani. İnanılmaz!

Bebelerim doğduktan sonra ben de beynimden naklen yayın yapmaya başladım. İkizlerde dil gelişimi tek bebeklere göre yavaş olurmuş. Bir de prematürelik de var serde. Hepten geç kalabilirdi konuşmaları. Ben de çocukların konuşmalarını nasıl etkileyebileceğimizi okumuştum. Tek kural vardı: Bol bol konuşun çocukla, ne yapıyorsanız anlatın. İyi dedim ben de. Bunlar doğdu doğalı konuşuyorum: “Bak annecim, sana süt ısıtıyorum. Cezveyi aldım. Sütü dolaptan çıkarıyorum. Dolabın kapağını açtım. Sütü aldım. Iyyy şişesi leş gibi sütün. Bak buzdolabının rafı da süt olmuş. Kesin baban koymuştur bunu böyle haaa. Bıktım zaten bıktım peşini toplamaktan….” şeklinde her hareketimi bebelerime anlatıyordum.

Maşallah bebelerim gerçekten de tek bebeklere göre bile çabuk denilecek bir sürede konuşmaya başladılar. Ama galiba onlarla konuşma işini fazla abarttım. Her aklından geçeni söylemeyi bu işin doğası sanmaya başladılar. Artık onlar da beyinlerinden naklen yayın yapıyor!

Geçen gün kız iki adım ilerimde ıkınıyor. İç sesi canlı yayında: “Iııııı kaka yapıyorum. Çıkıyoooo, çıkıyoooooo, çıktıııı. Kakamı yaptım, annem sorunca yapmadım annecim, yapmadım diycem.”

Sonra bir gün bakkaldayız, bizim kızın yine aklındaki dışarıda:  “Memme emcem. Yaşasın! Annemin kocaman memmeleri var. Bissürü, bissürü memme!”

Bir gün oğlan da duvarın başında, elinde kocaman bir kalem, iç sesini hoparlöre vermiş: “Duvarı çizceeeemmm, anne kızcak, mekki çizdi diycem.”

Gece de oğlanı uykuya yatırmaya çalışıyorum: “Göjümü kapıycaaam, kapadıııııımmm, uyuycaaammmm, uyuycaaammm, uyuycaaamm…”

Hayır, zaten normal çeneleri yetiyor da artıyor bile, bir de beyinlerinin her kıvrımından geçeni öğrenmemize ne gerek var? İçleri dışlarına çıktı çocukların resmen. İnsanın biraz gizlisi saklısı olur yahu. Beynim şişti yemin ederim. Bu da sonuçta insan beyni. Belirli bir kapasitesi var. Bir daha bu bebelere ağzımı açarsam ne olayım. Pandomim oynayacağım, pandomim.

Oh yazıyı bitirdim. Şimdiiiiii yayımlaya bascaaaaammm, sonraaaaa tivit atcaaaaammm, sooonraaaaaaa feyse koycaaaaaaaaammm, sooooonnraaaaaaaaaaaaa…..